Bombardovanje Novog Sada 12.juna 1849. koje se desilo usled sukoba između austrijske vojske, koju je predvodio Ban Jelačić sa Srbima graničarima i građanima, i garnizona Petrovaradinske tvrđave, uništilo je veći deo grada. Od ukupno 2812 građevina, sačuvano je samo 808, i od 20 hiljada stanovnika preživelo je svega 7 hiljada. Uništena su kulturna dobra i brojna dokumentacija, arhive i umetnička dela.
U periodu posle bombardovanja do 1853. u grad su stizali brojni graditelji kojima je bio potreban posao, a zbog gradskog zajma finasijskih sredstava iz Beča, posla za njih je i bilo. Bili su stručni za gradnju i obnovu kuća za građanstvo, a među njima su bili uglavnom svi nemačkog porekla, Andreas Haner, Anton Lesmajster, Laurencijus Fojhtner, Jozef Kimnah, Teodot Šift i drugi. Zahvaljujući njima, centar Novog Sada je oživeo. Svi arhitektonski objekti građeni tokom XIX veka u gradu, bili su eklektička mešavina neostilova sve dok uticaj mađarske secesije nije zavladao među arhitektama, krajem XIX veka, u gradovima Vojvodine. Tada se ističu i domaće arhitekte i graditelji kao što su Jozef Cocek, Franc Lerer, Karl Lerer, Stevan Frank, Vilmoš Linarić i drugi.
U narednim redovima, istaknućemo one najznačajnije za modernizovanje Novog Sada, zahvaljujući kojima je grad danas među najlepšim evropskim prestonicama kulture i umetnosti.
Jozef Cocek (1852 –1904)
Jozef Cocek se školovao za graditelja u Beču, projektovao je i gradio kuće za građanstvo kojima se centar grada i danas ponosi. 1884. godine izgradio je Evangelističku crkvu, jednobrodnu građevinu, u mešavini eklektičnih stilova koji su bili popularni u drugoj polovini XIX veka. Deo njegovih zasluga su i Gradska kuća za čiji je konkursni rad dobio pohvalu i Apelacioni sud.
Đerđ Molnar (1829 –1899)
Zanat za baumajstora (graditelja kuća za građanstvo) izučio je u Budimpešti. Sredinom XIX veka došao je u Novi Sad radi obnove grada gde je radio sa ostalim graditeljima. A svoju kuću izgradio je na Trifkovićevom trgu 1850.godine. Značajne građevine koje je podigao su Reformatorska crkva, Bolnica, Srpska osnovna škola, prva zgrada SNP-a, Gradska klanica, Gradska kuća (1893-1895), Katolička crkva (1892-1895). Molnarova arhitektura odisala je jednostavnim, eklektičkim stilom.
Vladimir Nikolić (1857-1922)
Vladimir Nikolić je jedan od najznačajnijih srpskih arhitekti rođen u Senti, a školovanje arhitekture je završio u Beču gde je živeo do 1884. U Beogradu je dobio posao u Ministarstvu građevine kao glavni arhitekta i 10 godina je proveo u Beogradu projektujući i gradeći. U Sremskim Karlovcima je izgradio Patrijaršijski dvor (1892-1894), zgradu Bogoslovskog seminara (1900-1902), zgradu Narodnog fonda – Bogosloviju (1900-1902), Stefaneum (1903) i druge, te je na poziv patrijarha Georgija Brankovića ostao da živi u Karlovcima do kraja svog života. A u Novom Sadu, njegovih ruku delo je bilo Pozorište Dunđerskog, izgrađeno 1895. godine u neorenesansnom stilu(izgorelo u požaru 1928.). Projektovao je Zmaj Jovinu gimnaziju i Vladičanski dvor.
Anton Tikmajer (1868-1933)
Svoje graditeljske veštine Anton je pokazao na prelazu vekova u Novom Sadu gradeći stambene objekte za građanstvo. Najznačajnije njegovo građevinsko delo je Učiteljski konkvit iz 1897. koji se nalazi u Nikolajevskoj ulici. Takođe, njegova dela su i zgrada Matičar, na Trgu mladeaca kao i Streljačko društvo u ulici Antona Čehova. U Budisavi je radio na crkvenim građevinama.
Baumhorn Lipot (1860 –1932)
Lipotova arhitektonska dela su mnogobrojna na teritoriji grada Novog Sada. Školovao se u Beču pa zatim radio samostalno u svom arhitektonskom birou. Često je učestvovao na graditeljskim konkursima i isto tako često i pobeđivao. Istorija ga je zabeležila kao najvećeg projektanta sinagoga u srednjoj Evropi. Njegova prva građevina u Novom Sadu jeste Štedionica podignuta 1904. godine. Jevrejska škola, hram i Jevrejska opština su kompleks zgrada koje su takođe Lipotovo delo iz 1909., i to jedno od najlepših. Lipot je predstavnik stila mađarske secesije kojim Novi Sad odiše.
Lazar Dunđerski (1881-1952)
Dunđerski je, kao i većina drugih arhitekti 19.veka, studije arhitekture završio u Beču. Tridesetih godina XX veka, Dunđerski je projektovao tri zgrade Fabrike seruma na Rumenačkom putu i zgradu Produktivne berze koja je danas u funkciji Galerije Matice srpske. Učestvovao je u konkursima. Bavio se isključivo projektovanjem, za razliku od drugih koji su se bavili i izvođačkim poslovima. Najveći deo njegovog posla činile su privatne vile i višespratne stambene kuće. Vila Štolc, današnja Galerija Rajka Mamuzića, je takođe njegov projekat. Posle rata, preselio se u Opatiju gde je proživeo svoje poslednje dane.
Đorđe Tabaković (1897-1971)
Tabaković je rođen u Aradu. Započeo je studije arhitekture u Budimpešti, a zbog nedaća rata, završio ih je na Tehničkom fakultetu u Beogradu. Prateći korake svoje porodice, i on je postao jedan od velikana XX veka, upisan u istoriju Srbije kao najznačajniji arhtiekta modernog doba. Jedan je od onih arhitekti koji su prihvatili internacionalni stil i toko, XX veka ga predočili u izgled naših gradova.
Od 1928. godine, porodica Tabaković se iz Pariza preselila u Novi Sad, gde Đorđe provodi ceo svoj životni i radni vek. Za vreme svog aktivnog rada, izgradio je i projektovao preko pedeset građevinskih objekata među kojima su i javne ustanove i privatne kuće. Neka od njegovih najlepših i najznačajnijih dela su: hotel „Park“, Dom novosadske trgovačke omladine, porodična kuća Vermešovih u Futoškoj ulici, zgrada dnevnog lista „Jugoslovenski dnevnik“, zgrada društva „Kora hleba“, Tanurdžićeva palata(1934), današnje Pozorište mladih, Šegrtski dom i druga zdanja.
Nakon završetka rata, Tabaković nije više projektovao već je svoje znanje usmerio na druge radeći kao stručni predavač u umetničkoj školi. Time, kao i fotografijom i dizajnom bavio se sve do svoje smrti, 1.septembra, 1971.
